19-09-2007 Met dank aan: Topgear Magazine


Michiel Romeyn - Daffodil


Het begon allemaal op een studentenfeestje. Het was een dronken neefje van de familie Van Doorne. Hij opperde het plan. Het moet zo rond het millennium zijn geweest en godzijdank was er een studiegenoot die het met zijn nog niet zo dronken hoofd op een bierviltje had genoteerd. En verdomd, als je goed keek kon je de overeenkomsten goed zien.

Het ging om een oud familieportret van de oude mevrouw Christine van Doorne. De gelijkenis was inderdaad frappant: de neus, de plaatsing van de ogen, de lichte overbeet, het puntige kinnetje en het enigszins ondeugende van hoe ze de wereld inkeek en zelfs het smalle nekje, alles zag je terug in de eerste Daffodil. Het aardige was dat oom Mark zelfs wist te vertellen dat ze het motorgeluid naar haar gemodelleerd hadden, een ietwat knetterend geluid bij het wegrijden.

De Daffodil was een groots eerbetoon aan tante Christine. Jammer dat ze het zelf nooit geweten heeft. Het briljante idee, en dat was het eigenlijk ook van deze dronken neef, het oude familieportret van tante Christine (de oer-Daffoldil) nieuw leven in te blazen. Die van toen repliceren naar deze tijd. Ga er maar aanstaan, want de Daf was indertijd het symbool van burgerlijke truttigheid, een oude damestas op wielen, een sigaarvormig, langwerpig uitwerpsel gescheten uit een benauwde damesreet en zo waren er wel honderden schimpige vergelijkingen.

Dat deed het imago geen goed, maar juist in deze tijd van het grappige en olijke ontwerp zou de Daf vooraan meesurfen op de golf van de olijke ontwerper-generatie. Dat stond voor de neef vast. Hij had een vriend die het ontwerp stevig onderhanden zou nemen zonder het karakter van het oude ontwerp aan te tasten. Dat was een kunde die maar een paar ontwerpers in hun poten hadden - eigenlijk maar drie in Europa. Deze ontwerper had een klein bedrijfje samen met zijn vrouw die kleurspecialiste was.

Het stond al vast dat deze Daf alleen in de kleuren oranje, appelgroen en lichtblauw leverbaar zou zijn, zodat de Daffodil een optimaal olijke en fleurige uitstraling zou krijgen: ‘Een Hollands product, in oranje, groen en blauw gedrukt.’ Dat was de nieuwe slogan. Op de billboards langs de weg was de rood-wit-blauwe Nederlandse vlag vervangen door oranje, groen en blauw. Onderin de overspannen huisvader die we dan al kenden van dat gewaagde spotje. Die huisvader van dat hele vrolijke gezin die geblinddoekt een vinex-wijk ingeduwd wordt en in lichte paniek, na een pijnlijke val, zijn blinddoek afdoet en geheel verveerd zich plots in een sprookjeslandschap bevindt, met vlinders en bijtjes en van dat al. Van verre uit een bergstroom komen er zeventig maagdelijke Dafjes aan die zich koket kijkend in de drie nieuwe Daf-kleurtjes laten spuiten. De spotjes werden speciaal in Brazilië gedraaid, kosten noch moeite werden gespaard. Langzaam maar zeker werden steeds meer mensen nieuwsgieriger hoe de remake van de Daffodil eruit zou zien. Er werd hard gewerkt aan de uiteindelijke presentatie.

Als hoofdsponsor was daar Jan de Rooy Trucks, goed voor zes miljoen euro, met een limited edition van tien stuks. Het hoofd van Jan de Rooy bedekte de hele Daf getooid met een tulband temidden van 100 Touaregs die al zijn prijzen van Parijs-Dakar lachend omhoog houden. Alle auto’s waren binnen tien minuten weg. Met nog eens twintig miljoen euro van het Nederlands bedrijfsleven kon de lancering van de nieuwe Daffoldil niet meer stuk.

De locatie was een voormalig grindgat met daaromheen het recreatiegebied ‘De Boze Bolle’. Van onder het water rees een enorme ballon, aan de oppervlakte gekomen werd deze van binnenuit doorgeprikt door niemand minder dan Ivo Niehe, die op zijn beurt weer weggetoverd werd door Hans Klok die vervolgens duizend look-a-likes van de net verdwenen Ivo Niehe te voorschijn toverde. Zij liepen met een gigantische opblaaspop à la Pamela Anderson van zestig meter en legden die vervolgens aan de oever van het grindgat neer, dit alles onder een trage junglebeat van DJ Tiësto die speciaal hiervoor uit LA was overgevlogen.

Om daarna door een squadron van tien gevechtsvliegtuigen (Flying Tigers Rosmalen) met veel bombarie en herrie kapot geschoten te worden. Uit de resten van de geëxplodeerde Pamela kwam dan eindelijk als een phoenix uit de as herrezen nieuwe Daffodil, met als klap op de vuurpijl heel langzaam en gestaag op de lange rode loper, tegen de avondzon, de Spyker Formule 1-wagen met achter het stuur Christian Albers, die met een enorme benzineslang vanuit zijn Spyker zijn eigen benzine overhevelde aan de Daffodil, symbolisch zoals een moeder die voor het eerst haar baby borstvoeding geeft. Toen ging het mis.


Michiel Romeyn


Weer terug?