26-12-2006 Met dank aan: Topgear Magazine


Michiel Romeyn - Tim


Het komt misschien door het feit dat, wanneer ik uit het raam kijk, mijn hond in absolute vrede in zijn auto ligt te slapen (we hebben het over ‘zijn’ auto, ook omdat de garage het altijd over ‘de auto van Tim’ heeft). Het komt ook omdat mijn hond altijd gek is geweest op zijn auto. Zoals iemand ’s ochtends naar zijn werk gaat en automatisch zijn tas pakt en jas aantrekt, zo pakt Tim zijn bal en riem wanneer hij het gerinkel van de autosleutels hoort. Als vanzelfsprekend staat hij voor de deur: zijn dag kan beginnen. Dat is ook wel te begrijpen, de auto staat tenslotte symbool voor weggaan naar het bos, het avontuur, het verkennen van andere horizonnen. En gelijk heeft hij, want dat is precies waar de auto destijds voor uitgevonden is.

Nu Tim wel heel erg oud geworden is, wordt hij ook steeds dwingender. Mijn vrouw voldoet, dociel en vanzelfsprekend, aan al zijn wensen. Zij weet precies waar welk kuchje, knikje, gebaartje en soort van blaf voor staat. Zo zag ik laatst tot mijn stomme verbazing Tim voor mijn vrouw een soort minimal-dansje opvoeren. Hij verplaatste zijn gewicht van de ene naar de andere poot en met zijn nagels uit tikte hij daarbij dwingend op het parket om zijn wensen kenbaar te maken, daarbij mijn vrouw strak aankijkend. Nu betekende dit laatste dat hij het langzamerhand tijd vond om naar buiten te gaan en verbouwereerd zag ik dat mijn vrouw zonder blikken of blozen aan zijn wens voldeed. Blijkbaar delen ze deze geheimtaal het laatste jaar.

Tim is ook de tweede hond die ik heb die gek is op zijn auto. Zijn voorgangster Japie was minstens zo geobsedeerd door auto’s. Het is wonderlijk om te zien hoe deze honden het niet meer dan normaal vinden dat er een auto is die hen overal naar toe chauffeert. Het zijn net prinsjes uit de Chinese keizerlijke dynastie die het gewend zijn om rondgedragen te worden. Net vond ik nog een foto van Tim die achter in de Volkswagen-bus op het bed ligt met zeker tien kussentjes om zich heen, een beetje verveeld uitkijkend over een prachtig Portugees landschap bij zonsondergang.

Naar aanleiding van nota bene een programma van Martin Gaus, waarin ter sprake kwam dat je een hond duidelijk moet maken wie de baas is, anders loopt zo’n beest over je heen, en ook omdat hij een beetje knorrig werd wanneer er meer mensen in zijn auto kwamen zitten, schaften we het autohek aan. Het hek koste zo’n tweehonderd gulden en zou duidelijk maken waar de hond zijn plaats is. Nooit zal ik zijn kop vergeten achter in zijn kleine getraliede gevangenis. In mijn achteruitkijkspiegel heeft de kop mij dwingend geobserveerd, verbijsterd en onbegrepen. Wat is hier gebeurd, wat is hier in godsnaam aan de hand?

Dit kon ik niet langer verdragen. Ik heb twee keer geprobeerd op de vluchtstrook het hek te verwijderen, maar mijn vrouw zei resoluut: ‘Het is even doorbijten, maar hij moet zijn plek weten.’ Het was zeer aandoenlijk om te zien hoe hij uiteindelijk brak en zich neerlegde bij de situatie. Ik zie hem nog traag verdwijnen met zijn treurige hoofd in mijn achteruitkijkspiegel. Een licht gekreun en daarna iets luider. Twee minuten zag ik niets in mijn achteruitkijkspiegel en daarna hernieuwd dat vragende hoofd, wat nu eigenlijk de bedoeling van deze vervelende grap was. Dit hield hij de rest van de rit vol.

Het rare is dat het de dagen daarna voor Tim niet meer zo vanzelfsprekend was om bij het horen van de sleutels enthousiast naar de auto te lopen. Voor hem was de lol er goed af. De dagen daarna ontstond er ook iets vreemds: mijn vrouw die nooit zo dol op autorijden was geweest, ging wonderwel steeds meer, vrolijker en gemakkelijker met de auto weg. Toen ik haar een keer zag wegrijden zat Tim naast haar op de passagiersstoel als een rij-instructeur die er al jaren ervaring op had zitten, overzichtelijk en de situatie schijnbaar helemaal onder controle hebbend als een trainer van Ajax die al met 4-0 voor staat. Met zo’n hoofd van ‘geen gekkigheid met mij’.

Wat hadden wij hem met onze domme hoofden aangedaan. Het was tenslotte zijn auto en dit was ook zijn nieuw verworven plek. Een knappe jongen die hem hier weg krijgt. Deze helende werking heeft hij nog steeds op mijn vrouw. Zonder hem naast zich, gaat ze niet meer de snelweg op, en ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij ook enigszins geldt. Hij is kortom een zeer rustgevend element in de auto. Het hek was een totaal idiote vergissing, we hebben het er ook nooit meer met hem over gehad. De auto die we nu hebben is zo’n beetje zijn vijfde en ook zijn dierbaarste. Hij ligt nu ’s ochtends in de hal, niet om te pissen of te poepen, maar om zo snel mogelijk naar zijn BMW 320 Touring te gaan om daar vervolgens de hele dag tot het avondeten in te liggen. De auto past hem als een duur op maat gemaakt pak. Het plaatje is compleet. We hebben al wat bezoekjes gebracht aan hondenbegraafplaatsen, maar hond én auto zijn te groot.


Michiel Romeyn


Weer terug?