Volkskrant 07-09-1992



Het weekend begon veelbelovend - met Rogier Proper die zijn (dialoog)aandeel in Goede Tijden Slechte Tijden tegenover Theo van Gogh verdedigde met de historische woorden: Ach, televisie is bij voorbaat onzin en rotzooi. Is er al een Nipkovschijf in de categorie Gooise openhartigheid?

Jean Nelissen en Mart Smeets deden, geplaagd door verbindingsproblemen waar BRT en Eurosport geen last van hadden, de hele zondag hun geestdriftige best in Benidorm. In dit groepje rijdt de nieuwe wereldkampioen, zo verzekerden ze toen Indurain, Jalabert, Chiapucci en Rominger even los leken, en tot vrijwel de laatste kilometer bleven ze er zeker van dat Bugno verslagen, pardon "eraf" was. Maar ja, al op 26 augustus 1986 stond in de Bescheurkalender te lezen: We zijn nu al meer van wielrennen vergeten dan Mart Smeets er ooit van zal weten.

Wordt Jiskefet (zonder Pieter Verhoeff als regisseur) verassender, absurder of leuker dat vorig jaar? Wie weet. De kop was wel heel erg Monty Python, en het zou armoe kunnen heten dat een vroeger memorabel nummer over een wezenloze sport, compleet met wezenloos Engels commentaar, nu al weer dunnetjes was overgedaan. Maar vast staat dat de dialogen niet zijn geschreven door Rogier Proper.

Met het Grote gelijk startte de KRO een op zichzelf respectabel programma-idee - een reportage-achtige reconstructie van rechtzaken - op een manier die typerend lijkt voor een taai Hilversums ongerief, dat de vorm altijd laat preveleren boven de inhoud die men kennelijk niet helemaal vertrouwt. Het geding tegen drie potenrammers was dus weer eens opgetuigd met een studio vol publiek, ja-nee-geen mening-apparatuur, een wulps soort decor en een parmantige presentatie - alle onzin en (ongetwijfeld goed bedoelde) rotzooi, die afleidden van de behartenswaardige hoofdzaak.

Jaap Bloem


Weer terug?