Volkskrant 08-04-1995

Willem van Kooten zag ik deze week vertellen dat hij de buis voor twee dingen aanzet: pagina 570 van TeleTekst (beursberichten) en Jiskefet. Oengaa!, zou Joost den Draaijer jubelen. Hopla, riep ik, wéér een streepje voor Jiskefet!

Wat is de kijkdichtheid van Jiskefet? Nog een paar streepjes en ik heb de complete kijkersschare in kaart gebracht. (Zet trouwens ook streepjes als ik in etherreclames de lenige stem van Jiskefets Kees Prins meen te herkennen en ook dat begint een aardig schriftje vol te worden).

Of is het u nog niet opgevallen dat eenieder van naam en faam tegenwoordig Jiskefet omarmt? Jiskefet, jaj, ja, Jiskefet, tuurlijk, ja, maandagavond, ja, ja, beetje laat op de avond, dat wel, hoor je Prins, met de dictie van de caberatier, zeggen.

Levensgevaarlijk, al die lof. Een Hilversumse wet zegt dat bejubelden 'Schengen-gedrag' gaan vertonen: voor mij bestaan geen grenzen meer. Paul de Leeuw dacht dat-ie wel een aardige comedy kon schrijven. Linda de Mol gaat zingen, Ischa gaat zingen, Ivo Niehe wil een pianorecital geven. Dit alles onder het motto: publiek, u houdt van mij, maar ik kan zoveel meer.

De jongens van Jiskefet, Prins, Romeyn en Koch, zijn dwarse types (dat is de kracht). Zij trappen juist op de rem. Het lijkt alsof ze groeiende populariteit bedreigend vinden. Ho, ho, publiek, u mag van mij houden maar niet te veel he?

Jiskefet is dit seizoen minder onderhoudend dan voorheen. Te traag, te wijdlopig, te geconstrueerd. Vrijwel alle onzin-sketches worden dit seizoen in de studio opgenomen en dat komt het programma niet ten goede. Ze moeten weer naar buiten, ze moeten weer gaan filmen. De kantoorhumor (Goeiesmorgens!) van Debiteuren Crediteuren is sterk maar niet genoeg.

Marcel van Lieshout


Weer terug?