Noordhollands Dagblad Mei 2005 - Jiskefet: lach die pijn doet



In de introductie heet het dat de serie De Sint Hubertusberg van Jiskefet de 'ontluisterende realiteit van een fictief bejaardenhuis' laat zien. Je zou evengoed kunnen zeggen dat de mannen van Jiskefet met hun onnavolgbare absurdisme op schrijnende wijze hun satirische commentaar leveren op de (volgens velen) ontluisterende realiteit in de vaderlandse ouderenzorg.

Dat de absurde fictie van Michiel Romeyn, Herman Koch en Kees Prins nu zo dicht langs de treurige realiteit scheert, maakt deze nieuwe serie van Jiskefet na een periode van sterk wisselende kwaliteit tot misschien wel het beste dat ze ooit voor televisie gemaakt hebben.

In elk geval laten Romeyn, Koch en Prins met De Sint Hubertusberg overtuigend zien dat ze, als het gaat om televisiesatire, nog altijd volstrekt uniek zijn en kwalitatief op eenzame hoogte staan. In elk geval hakt hun schrijnende absurdisme er veel harder in dan bijvoorbeeld de toch veel vrijblijvender satirische typetjesmakerij in Kopspijkers en (vooralsnog ook) Koefnoen.

Natuurlijk kent ook de Sint Hubertusberg de typische, onnavolgbare en anarchistische Jiskefet-kolder, die successeries als Debiteuren/Crediteuren en de Dierenwinkel en typetjes als de Lullo's kenmerkten. En afgelopen zondag dook Kees Prins opeens ook weer op als zo'n door en door foute, derderangs schnabbelzanger, die ook in de Skybox niet had misstaan.

Maar toch, in De Sint Hubertusberg overheerst het absurdistische Hollands realisme, waarmee Jiskefet op tragi-komische wijze het oude jaar uitluidde. Hoe absurd en lachwekkend de situaties en de types in het fictieve bejaardenhuis van Jiskefet zo op het eerste oog ook lijken, ze blijven pijnlijk herkenbaar, uit de treurige realiteit gegrepen. Dat geldt zowel voor de bewoners (Romeyn, Koch, Prins en Leny Breederveld), als voor het personeel (Beppie Melissen en Anniek Pheifer).

Met name Anniek Pheifer als de naïeve, stuntelende en meevoelende stagiaire, die voortdurend door de cynische hoofdzuster Melissen wordt terecht gewezen, is in dit opzicht briljant. Afgelopen zondag, bijvoorbeeld, toen ze ondanks alle goede bedoelingen een feestje in het honderd zag lopen. Bij het uitdelen van de pillen, vóór de koffie, ging het al mis: "Welke kleur had u ook alweer voor uw heup?"

Door Ben Siemerink


Weer terug?