Parool 2002 - Jan Mulder Redt Presentatie van Jiskefet-Boek



Er leek een vloek op het boek te rusten. De bedoeling was dat het overzichtswerk rond het tienjarig jubileum zou verschijnen, alweer anderhalf jaar geleden. Toen het er eindelijk was, zegde Remco Campert twee dagen voor de presentatie af. Hij zag er toch maar van af met alpinopet en stokbrood een persiflage te geven op de Jiskefet-persiflage van zichzelf als Vijftiger. Gelukkig is er dan nog Jan Mulder.

Herman Koch, Kees Prins, Michiel Romeyn en samensteller Ronald Timmermans zaten woensdagmiddag wel met de handen in het haar. Wie kun je op het allerlaatste moment nog voor een feestelijke boekpresentatie porren? Namen vlogen over de tafel ten burele van hun productiemaatschappij Komodos in de Jordaan. Maar voor de ene columnist zou het toch net te veel eer zijn, terwijl je de andere juist niet met goed fatsoen zou kunnen vragen. En die raskomiek, die het ook zou kunnen, was nog niet terug van vakantie. De mogelijkheid dat Koch met behulp van meestergrimeur Arjen van der Grijn in de huid van Campert zou kruipen, met stilzwijgende, melancholische Campert-tred langs de wanden van het Stedelijk zou schuiven, om vervolgens op het podium te verkondigen dat Koch helaas niet kon komen, zou toch net té grappig zijn voor de gelegenheid. Mulder was de aangewezen persoon. "Jiskefet mag je niet weigeren," vond de columnist, die met veel plezier door zijn hoogtepunten in het boek wandelde en al snel over de foto met de poes van Tante Poes - een creatie van Romeyn - kwam te spreken. "Het zijn vooral vrouwen die hierom moeten lachen," meende Maarten Spanjer aan de hoogte van het gelach te kunnen horen.

Net als Mulder kende iedere aanwezige wel zijn favoriete fragment. In het boek staan ze allemaal: Oboema, De Dierenwinkel, Melvin, Sport op Stelten, Inspektor Tampert, Papa Willie en de Duitse soldaten. Bewoners van het Delftse studentenhuis aan de Goeman Borgesiusstraat, meer nog te herkennen aan de drie glazen bier per persoon die zij met zich torsten, dan aan hun sjofele avondkostuums, wezen trots op het fotomateriaal dat zij hadden geleverd voor de nagemaakte corpsalmanak in het boek. "Kijk," zei een van hen over een foto met een groepje lullo's, "daar waar het hoofd van Van Binsbergen op zit geplakt, dat ben ik, eigenlijk."

"Een van de beste scènes vind ik Kees Prins die op een zolderkamer stemmen waarneemt op langspeelplaten," sprak Alex van Warmerdam, "maar speciale herinneringen heb ik vooral aan de foto van de voetbalvader. Het kind waartegen Michiel Romeyn zo tekeer gaat, is mijn zoontje Mees. Ik had hem gezegd dat het allemaal maar spel was. Hij antwoordde dat hij dat wist, maar dat hij toch moest huilen." Zo leek het alsof iedere aanwezige, van Hans Teeuwen tot Frank Rijkaard, zijn steentje had bijgedragen aan het succes van Jiskefet. Koch, Prins en Romeyn, stelden zich bescheiden op. Net als bij het begin. 'De makers zijn niet onwelgevallig er meer te maken,' schreef NRC Handelsblad aan de vooravond van de allereerste aflevering in september 1990. Zo niet onwelgevallig zijn zij eigenlijk nog steeds in de weer met een nieuwe reeks voor het najaar.

Tot besluit een sappige roddel, het officieuze motief dit soort boekpresentaties te organiseren: Katja Schuurman en Ellen ten Damme hebben iets. Binnen ging het dus al gauw niet meer over het boek, maar wie zich met het in het oog springende werk onder de arm naar buiten begaf kon merken dat het daar tot enthousiaste reacties leidde. "Hee man, dat is dat boek van Jiskefet!"

Peter Hoomans


Weer terug?