Sport op Stelten


Goedenavond en hartelijk welkom bij weer een nieuwe aflevering van Sport op Stelten. Met vanavond natuurlijk veel voetbal. Maar eerst onze aandacht voor een andere tak van sport. Naast mij is aangeschoven Mieke Stoop Ruardi, Nederlands zwemkapioene 1954, '55 en '56.

Reporter: Mieke, ik mag Mieke zeggen?

Mieke: Natuurlijk.

Reporter: Mieke, jij houd je waarschijnlijk vanaf je prilste jeugd bezig met de zwemsport? Kun je vertellen hoe dat zo is gekomen?

Mieke: Nou dat is niet helemaal zo, ik had eigenlijk oorspronkelijk hardloopster willen worden, maar toen kreeg ik de ziekte van Wenschlag-Knopper en moest ik mijn hardloopcarričre aan de wilgen hangen. Maar mijn pappa zwom gelukkig als een otter en mijn mamma zwom eveneens als een otter. Dus toen heb ik gekozen voor mijn tweede passie, het zwemmen.

Reporter: Een andere vraag die de kijkers waarschijnlijk op de lippen brandt is: heb je nooit water in je neus?

Mieke: Een keer in het Olympische Kampioenschappen in München is op de derde baan wat water in mijn neus gekomen. Ik begon toen ontzettend te proesten en dat kost je uiteraard kostbare seconden.

Reporter: Ah, ha, ha, ha, ha, dat geloof ik graag ja. En wat de huisvrouwen zich natuurlijk ook afvragen is: als je je badmuts afdoet, hoe krijg je je haar weer in het gareel?

Mieke: Ja, natuurlijk uiteraard is je haard als je net uit bad komt kliedernat. Maar ik heb er iets op gevonden: een kammetje met een puntje plantaardige margarine door je haar halen en het zit meteen goed. Misschien ook een leuke tip voor de dames thuis.

Reporter: Nou eh ik denk dat de dames thuis daar wel wat aan hebben. Dank je wel, Mieke, voor deze tip.

Mieke: Graag gedaan.

Reporter: Maar Mieke, ik neem aan dat het met de meisjes van de nationale ploeg niet alleen maar tucht en discipline is, ik denk dat er af en toe vast wel wat valt te lachen, kun je daar een voorbeeld van geven?

Mieke: Natuurlijk een half jaar geleden hebben wij onze coach helemaal met water natgespat.

Reporter: Ha, ha, ha, ha, ja ja.

Mieke: En een andere leuke anekdote is, tijdens de Olympische Zwemkampioenschappen in Japan was er een badmeester, die was zo klein als een kaboutertje, die kwam maar tot hier, die hebben we toen gejonast en met een hele grote boog in het zwembad gegooid. Hij kwam met een plons in het water terecht. Toen hebben wij en alle meisjes heel erg moeten giechelen en lachen.

Reporter: Nou dat kan ik me voorstellen, hoor Mieke. En misschien heb je ook wel een voorbeeld van een minder plezierig iets.

Mieke: Ik was een keer in de Verenigde Staten van Amerika, na de duizend meter vrije slag gingen wij naar een feestje waar een negercombo jazzmuziek speelde. Die muziek was zo verschrikkelijk hard dat m'n oren ervan begonnen te tutten, en ik onverrichterzake vroeger naar m'n kamer ben teruggekeerd dan ik van plan was. Maar ja, dat zijn zo de schaduwzijden van het zwemmen.

Reporter: Van het zwemmen, inderdaad, eh. Tot slot Mieke, voor al die mensen die van de zomer weer zullen gaan zwemmen in ven, meer, zwembad of zee, zou je nog een keer willen voordoen hoe de schoolslag ook al weer gaat?

Mieke: Maar natuurlijk, eerst brengen we de handen naar de kin, daarom heet het uiteraard ook de schoolslag. Dan brengen we ze naar voren en daarna verplaatsen we met grote kracht het water naar achteren. Een vis zullen we wel nooit worden, maar je zult zien dat je wel degelijk in het water vooruit gaat.

Reporter: Ha, ha, ha, ik weet niet hoe het bij de kijkers thuis is overgekomen, maar hier was het sensationeel. Mieke, dankjewel dat je hier hebt willen zijn en voor de kijkers graag tot de volgende keer.


Weer terug?