Anoniem lid van het koningshuis


(Verteld in gebrekkig Nederlands, met Duits accent:)



Ja, een van de meest emotionele momenten uit mijn hele jagersverleden is toch eigenlijk wel uit de jaren zestig toen ik met Zhou Enlai op pandajacht was. Toen was de panda nog niet zo zeldzaam als nu, d'r waren er nog zeker een stuk of zes à tien, en ze hadden dus een van die laatste panda's een beetje ergens in een natuurreservaat in de hoek gedreven, maar op het moment was-ie gewond en Zhou Enlai zegt dus tegen mij, geeft mij 'n revolver en zegt jij moet 'em afmaken. Nou, had ik liever niet gedaan. 'k heb, 'k kan het op dat moment tuurlijk niet weigeren. Dus ik ben daar toch naartoe gelopen naar die panda. 't Plekje heeft-ie zo vlak achter z'n oor waar je dan op moet richten. Ik heb m'n ogen even dichtgedaan en de trekker overgehaald. 't Was een vreselijk moment want vooral het geluid wat de panda maakte da's een soort ingehouden snik en daarna zo'n kreun toen het leven dus als het ware uit hem wegvloeide. Dat ging mij niet in de kouwe klere zitte om het zo maar eens te formuleren.

Het enige wat ik had kunnen doen als remedie tegen dit, ik heb een stel vrienden bij mekaar geroepen toen ik weer terug was in Europa. We zijn naar Afrika gevlogen naar Kenia, en we zijn daar dus drie weken lang ongelimiteerd gazelle's, springbokken, okapi's, zebra's alles af gaan knallen, zo bij de 800.000 die we neerlegden begon dat beeld van die snikkende kreunende panda pas een beetje bij mij te vervagen.

En dat was eigenlijk wel een remedie die heel goed werkte dus gewoon door de overkill zeg maar, door heel veel neerleggen, heel veel neerknallen dat het een beetje wegging. Ik kan daar dus nu wel mee leven maar een van de moeilijkste momenten uit mijn jagen was het zeker ja.



Weer terug?