Anoniem lid van het koningshuis


(Verteld in gebrekkig Nederlands, met Duits accent:)



Ja, ik heb altijd een enorme bewondering gehad voor eh, helden van het witte doek. En dan denk ik vooral uit Amerikaanse helden uit Hollywood.

En het aardige was, dat een paar maanden geleden had George Bush mij uitgenodigd voor een visweekend in Californie. Dat doen we af en toe wel eens vaker. Dan gaan we naar de rockies in Noord-Californie dan gaan we dan heerlijk vissen. En hij had tegen mij gezegd dat ie een ontmoeting zou arrangeren met iemand die ik altijd graag al eens in levende lijve had willen zien. Ik had al een beetje een vermoeden wie dat zou zijn, want op dat visweekend zou verder ook Michelle Pfeifer en Michael Jackson meegaan, maar daar ging het natuurlijk niet om.

En hij komt mij dus afhalen en we gaan naar zo'n echte saloon-bar daar in eh, Hollywood en Bush die bouwt de spanning nog zo'n beetje op. We zaten al aan de derde Gin-Tonic. Er was nog steeds niemand.

Maar hij zat zo'n soort flonkering in zijn ogen, dat ik weet zeker dat eh, op een bepaald moment dus inderdaad gaan dus klappen die saloondeurtjes open, zo klak. En wie staat daar plotseling in levende lijve in die bar? Donald Duck.

En het was zo'n mooi moment, want hij was het helemaal. Net zoals 'ie in de films ist. Dus met al die, dat drukke gedoe, al die strapatsen, die kwats die 'ie ook in de films stopt en dat drukke kwaak kwaak kwaak kwaak kwaak kwaak dat echte maar door kletsen ook al gaat over niks waar ik zo van hou. Dat zo dat natuurlijke en nou, aan de tafel zitten met de menukaart en helmaal door en "oing" op een bepaald moment had ik zo de smaak helemaal te pakken. Ik ging ook opstaan, net doen alsof ik naar de WC moest, en zo over het kleedje uitglijden zo van, "sjiep", "hop", "bok", "tjoing"... Hij vond dat ik het heel goed deed trouwens dat. Het was een heel ongelofelijke ontmoeting.

Nou daarna zijn we wel. Ja, het visweekend was een beetje. Een beetje beetje minder. Het was eigenlijk nogal een domper daarna. want dan zat daar dus die George Bush, zat daar dus de hele tijd in zo'n blokhut. Daar aan de rivier en hij zat dus de hele tijd met die lange tengels van hem aan die tepelhof van die Michelle Pfeifer te frunniken, en, in daar achterin die blokhot op zolder te ketsen en te kezen dat het een lieve aard had.

En toen zat ik met die vervelende Michael Jackson opgescheept en tijdens het vissen. Maar goed, ik vond het toch leuk om dit verhaal nou eens een keer te vertellen. Omdat je dit soort dingen als kijker niet zo hoort, die achtergronden, gebeuren toch ook...

Daarom eigenlijk ja.



Weer terug?