Jiskefet - Een schrijver in Nederland


Ja, ik heb toch altijd in de eerste plaats altijd voor mezelf geschreven. En daarom heb ik er ook nooit problemen mee gehad dat er nog nooit werk van mij is uitgegeven. Zolang je maar in jezelf gelooft doe je de dingen goed en doe je de dingen zoals je kunt. En als er maar een paar mensen zijn, al zijn dat er maar één of twee, die het begrijpen waar je mee bezig bent, dan is dat voor mij genoeg.

Ik herschrijf eigenlijk nooit iets. Omdat ik geloof dat de afstand tussen de stem van mijn hart en de geschreven woorden, op het witte vel zo klein mogelijk moet zijn. Schrijvers die herschrijven, weten eigenlijk niet wat ze willen. Ik lees ook bijna geen andere schrijvers. Ik word er zo mismoedig en soms ook heel bedroefd van.


Fragment uit "De Kortste Weg"

Ritseart drukte zijn lippen op die van Angela, die niet zijn eigen vrouw was, maar een geile hoer die hij zojuist op de kade had opgepikt. En met wie hij nu tussen de kratten en de containers met allerlei tot de verbeelding sprekende opschriften van verre landen lag, in het westelijk havengebied.

Ritseart voelde hoe zijn lid zich in zijn broek oprichtte zoals de slagboom van een bewaakte overgang dat doet nadat er een hele lange goederentrein is langsgekomen.

Zijn harde kloppende eikel drukte tegen de binnenzijde van zijn gulp, met de kracht van de inhoud van een fles champagne op oudejaarsavond. Hij had eigenlijk maar één wens, en dat was zijn hele mannelijkheid er bij deze fantastische hoer, die geen enkele gelijkenis met zijn eigen vrouw vertoonde, in te laten hangen en hem er het liefst tot aan de eeuwigheid doorheen te roeren.

Maar toen had Angela zijn gulp al opengerukt en haar parelwitte tanden omsloten in een tedere kieteling zijn hete glans. Jezus nee, kreunde Ritseart en het volgende ogenblik spoot zijn hele kwak als een IJslandse geiser vanuit zijn balzak omhoog. Wit belicht door het schijnsel van de maan, dat door de stalen spanten van een op de kade geparkeerde kraan heenviel. Wit lag zijn zaad op de kade, als de neerslag van een korstondige opwinding...


Als je iets niet kan dan moet je het ook niet doen. Als ik bijvoorbeeld niet zou kunnen drummen, dan zou ik er ook niet aan beginnen. En hetzelfde geldt eigenlijk met schrijven.

Ik ben wel een hele lange tijd alleen geweest. Dat was een heel zware periode, waar ik ooit nog eens over hoop te gaan schrijven. Maar nu Ronald bij me is, geeft mij dat toch wel een zekere kracht om datgene op papier te zetten wat toch mijn voornaamste thema's zijn. In de eerste plaats de liefde, de warmte, het contact tussen de mensen en soms ook het gebrek aan contact.



Weer terug?